tandje hoger

 Wij hebben niemand die een lint doorknipt. Maar het voelde wel alsof dit moest gebeuren.
Vanaf het moment dat wij het huis hebben, hebben wij onze (echte) tanden gepoetst aan de erg lage, altijd druppelende en lekkende natuursteen bak beneden.
Na voltooien van de douche, moest wel nog een eikenblad op onderstel gemaakt worden, waarop de natuursteen kom op moest.
Alles is nu klaar, het warme en koude water staat erop, en de afvoer zuigt het water vermengt met tandpasta keurig richting fosse septic.
Weer een stap verder!!!

Het hek is van de dam!

Een bericht uit Frankrijk van onze buurman:

Het heeft echt gestormd daar. Schade alom. Het is alsof het zo moest zijn.

Het nieuwe hek hebben we de vorige keer meegenomen maar nog niet geplaatst. Dat staat nog in de schuur. Daar er gegraven moet worden in de rotsachtige grond, gaat de buurman dit doen.

De voorbereidingen hoefden niet meer, de wind heeft werk uit handen genomen. Alleen even de muur voegen, en hij is weer als vanouds. Dan nog even het nieuwe hek. Mooi, mooi, mooi.....

(Steun) balk

Ons plafond daar bestaat uit zogenaamde troggewelven. Stalen balken, met daartussen een rond stuk metselwerk
Daar de stalen balken een overbrugging maken van 7 meter zwiept het staal, als er boven gelopen heb lekker heen en weer. Op zich geeft dat niet, dat is nu eenmaal staal. Maar wij willen liever wat stijvigheid daarin aanbrengen.
In de kamer hadden wij al een oude eikenbalk hiervoor gebruikt. Nu moest in de keuken ook nog zoiets komen.
Deze balk moest wel een stuk langer en zwaarder zijn als in de kamer. Na lang zoeken naar een oude gebruikte eikenbalk van die lengte, hebben wij uiteindelijk de moed opgegeven en een nieuwe besteld.
Vijf meter lang en dan 25 x 15 cm. Een totaal gewicht van zo een 200kg.
Met Nik en Josien hebben we dat ding 30km verderop opgehaald en op de aanhanger 'gegooid'. Met veel schuifwerk ligt hij nu binnen te wachten op het moment dat hij aan een kant de muur in gaat, en aan de andere kant wordt ondersteund door een 3 meter lange eiken balk.

Wordt vervolgd!!

Hospice in Beaune

Wat een prachtig museum is dat hospice.
Het hele gebouw wordt men doorgeleid. Eerst de ziekenzaal, diverse kapelletjes voor de nonnen die daar werkten. De zaal waar de mensen lagen voor wie de hoop was opgegeven, dus stierven. De apotheek met al die mooie potten en flessen, waarop Latijnse namen staan.
Veel natuurgeneeskundige middelen ook, gekweekt in of geplukt voor het hospice.
Dan door naar de keuken.
Een enorme schouw waar de diverse nonnen vroeger de maaltijden voor de zieken maakten.
Bij binnenkomst leek het er even op dat iedereen de sterke behoefte had om te bellen.
Niets was minder waar. Goed geregeld was dat men een telefoon meekreeg voor de rondleiding in eigen taal.

Hospice Beaune

Bij een bezoek aan Beaune mag je het voormalige hospice niet missen.
Na de honderd-jarige oorlog in Frankrijk, en de ellendige tijd van armoede die daar op volgde, besloten Nicolas Rolin en zijn vrouw Guigone de Salins een armen hospitaal te bouwen. Deze bouw begon in 1443. Het gebouw is een waar pronkstuk van Vlaams-Bourgondische stijl /laat Gotisch 15e eeuw.
Eerst was er nog twijfel of het hospice in Autun of in Beaune moest komen. Maar Beaune werd uiteindelijk gekozen omdat daar geen kloosterorde was die gelijksoortige liefdadigheid bedreef.
De eerste patiënt werd ontvangen op 1 januari 1452.
De bedoeling was dat het hospice gratis was voor: ouderen, invaliden, wezen, zieken, zwangere vrouwen en armen.
Dit is ook zo gebleven tot in de 20e eeuw.

Visite, Visite, een huis vol.....

Een huis in Frankrijk is niet alleen heerlijk voor de Nederlandse eigenaar, maar ook de familie, vrienden en kennissen die op doorreis langs komen, een weekje willen helpen, gewoon even een paar dagen willen relaxen, of uit nieuwsgierigheid even willen zien wat daar allemaal gebeurt.
Ook deze zomer was het weer gezellig met alle voorbijgangers die wij daar ontvingen.
Wij hopen dan ook echt, dat de afstand geen obstakel is om in de toekomst veel vrienden en kennissen te blijven zien in onze stulp daar.
Fijn dat jullie er waren: de mannen uit Friesland, Mies, Johnny en Eva, Hans uit Tsjechië  Dirk en Nick,  John en Colin van de schouw, Nik en alle bekenden uit de buurt daar.
Het was weer een fantastische zomer!

Shit!

Soms moet je even naar de supermarkt om de grote boodschappen te doen, Wijn en zo dus..
Altijd weer een mooie rit, de kleine kronkelige weggetjes die Ménessaire verbinden met Chissy en Morvan of Cussy en Morvan.
Volop genieten dus, het is heerlijk warm. Een lichte bries laat de groene takken naar ons wuiven. Met kauwgom in de mond is het moeilijk fluiten, maar anders hadden wij dat zeker gedaan.
Dan plots voor ons op de weg staat er zo een enorme witte Charolais koe.
Het gebeurt vaker dat er een over het hek springt of er onderdoor kruipt, dus even de auto stil op het smalle weggetje zetten. Dan zien we wat er gebeurt. De eigenaren van een kudde koeien verhuizen de dieren naar een ander stuk land dat begraast moet worden.
De weg tussen onze auto en het bos is als een flessenhals voor de dieren. Toch proberen zij naast hun kalfjes of hun stier te blijven lopen. Vanuit mijn open raam klinkt het diepe gegrom uit de beesten hun keel. Soms schuurt er een langs de auto.
Als de laatste 2 langs ons lopen, en wij opgelucht adem willen halen, horen wij een luid gespetter.
Of het uit angst was weet ik niet, maar beide beesten hadden de behoefte om onze auto van voor naar achter nog even te besmeuren met koeienpoep..